Optik İllüzyonlu Manzaram

Şöyle bir proje hayal edin: Birisi çıkıp, Bergman filmlerinde, perdede yüzlere yakın plan yapılan dakikaları saysın, sonra da bu sayıyı onun tüm filmlerinin süresine oranlasın. Benim hissim o ki, ortaya hiç de azımsanamayacak büyüklükte bir oran çıkacaktır. 

Loş gecede çağırıyor. Beni. Beni istiyor. İşitiyorum fısıltısını. Parfümünü.Tatlı tükürüğünü. Siluet sallanıyor. Çağırıyor. Ona gitmeliyim.O kadar uzakta değil. İşitiyorum. Aşk bu. Eminim.

Biraz önce, yolcu salonunda vapurun hareketini beklerken aklıma bir oyun geldi. Küçükken evde, buradan epey uzakta ve geçmişte kalmış ülkemde oynadığımız, nasıl oynadığımızı bile hatırlayamadığım bir oyun. Vapura binmek için bekleyen kalabalığın arasında kendimi olduğumdan bin kat daha yalnız hissettiren cinsten.